Η «Κοντσίτα» , η Eurovision και το χάσμα της Ευρώπης με τους νέους της
Το παράξενο-προκλητικό –εντυπωσιακό είναι εκείνο που «πουλάει»;
Γιατί η «Κοντσίτα» (Τόμας) μπορεί να μπαίνει στα σπίτια μας αδιαμαρτύρητα ενώ κάποιοι διαμαρτύρονται για τις ημίγυμνες ( sic!) καλλιτέχνιδες του παγκόσμιου στερεώματος , οι οποίες διαγκωνίζονται πως θα προκαλέσουν, αναπτύσσοντας δημοσίως κάθε λογής σεξουαλική προτίμηση;
Πως συντηρητικές κοινωνίες της Ευρώπης –και η Ελλάδα έδωσε 12άρι-επέλεξαν να ψηφίσουν την «γυναίκα με το μούσι»;
Και γιατί τελικά να μην είναι «άνδρας ντυμένος γυναίκα»;Είναι προφανές ότι η βιομηχανία της επικοινωνίας δεν θα «πούλαγε» ένα προϊόν όπως «άνδρας ντυμένος γυναίκα».
Όμως, το «γυναίκα με μούσι», «πουλάει».
Υπάρχει και η άλλη άποψη , ότι η ειλικρίνεια και το «αυθεντικό» όπως το εκφράζει η Κοντσίτα», δηλαδή γυναίκα με ανδρικά προσόντα όπως το «μούσι», τελικά κερδίζουν. Το «ψεύτικο» και αυτό που προσπαθεί να κρυφτεί και να ξεγελάσει, χάνει.
Αν προσπεράσουμε το παρασκήνιο ,τα οικονομικά συμφέροντα, τις συμμαχίες που υπάρχουν για γεωπολιτικούς κυρίως λόγους, και την μουσική -ερμηνευτική απόδοση και σταθούμε στην ψηφοφορία θα δούμε ότι συγκρούστηκαν «δύο Ευρώπες». Η Ευρώπη της «τρέλας» , του προκλητικού, του ακραίου, της διαφορετικότητας και η Ευρώπη του «κλασσικού», του όμορφου και της κανονικότητας, αν δεχθούμε ως τέτοιες τις υποψηφιότητες της Ολλανδίας και της Σουηδίας( κατέκτησαν την δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα).
Και εδώ ανατράπηκε η κανονικότητα , χάριν της ανοχής στην διαφορετικότητα, χάριν της επιβράβευσης του προκλητικού, χάριν της επιβράβευσης της επικοινωνίας. Η Eurovision, άλλωστε, πάντοτε αποδείκνυε(;) πως έχει «έφεση» να προβάλλει και να επιλέγει το διαφορετικό. Θυμηθείτε τις γραφικές γιαγιάδες της Ρωσίας, την παλαιά ντίβα- τρανσέξουαλ, Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, τα τέρατα LORDI που κέρδισαν στην Αθήνα κ.ο.κ .
Πιθανώς, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η διαφορετικότητα είναι εδώ, δίπλα μας και πλέον δείχνουν ανοχή. Πιθανώς ,μόνον μια αρτηριοσκληρωτική μειοψηφία να αντιδρά στο διαφορετικό. Αρκεί οι εκφραστές της διαφορετικότητας να μην προσπαθούν να πείσουν τους εκφραστές της κανονικότητας ότι αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση , ότι είναι πρότυπο και να την προβάλλουν ως τέτοια.
Τελικά η Ευρώπη μήπως δεν είναι τόσο «γηραιά» ήπειρος ή μήπως οι νέοι της που αποτελούν το βασικό κοινό της Eurovision δίνουν σχεδόν κάθε χρόνο το μήνυμα με την ψήφο τους ότι πρέπει η Ευρώπη να αλλάξει.
Ισχυρίζομαι, το δεύτερο, γιατί μετά από κάθε «αποκαθήλωση» του κανονικού στην Εurovision, η κανονικότητα επανέρχεται. Οι νέοι αντιμετωπίζουν ανεργία , αδιαφορία και αδυναμία συνεννόησης με την « κανονική», «γηραιά» Ευρώπη. Γι αυτό και πολιτικά σε όλη την Ευρώπη ανθίζει «το κακό» και «σκάνε τα αβγά του φιδιού» με πολλαπλασιαστικούς ρυθμούς.
